اگر نباشد خواب و خوابهای شیرین، حتما استرسهایی که گاهی هر چند وقت یکبار با دیدن بعضی رفتارها بر من وارد می شود، دیوانه ام می کند.
خدایا ممنونم برای این نعمتی که عطا کردی.

ای کاش یک دریاچه پول داشتم تا با آن می توانستم تمام آدمهای بیکار کشورم را که حتی در مواردی که حقشان نیست، مجبورند دست برای هر رقمی جلوی دیگران دراز کنند، از پول سیراب کنم. (برادرم گفت شکم های گرسنه را می شود سیر کرد، ولی چشمهای گرسنه را نه).

خواهرم گفت البته بخشیدن نداشته ها خیلی آسان است، بگذار ببخشد. شاید فردا که یک دریاچه پر از پول نصیبش شد، دیگر اینقدر بخشنده نباشد.

دیشب که مجبور شدم در مقابل درخواست برخی از آدمها، علیرغم میل باطنی ام نه بگویم. فقط نگاه نگران همکارانم که شاهد فشارهای روحی حاصل از این نه گفتن هایم بودند، ته دلم را آرام می کرد. همین که احساس می کردم کنارم کسی هست که می فهمد چقدر این کار برایم دشوار است، آرامش می گرفتم. شوخی های همکارم و اینکه هر لحظه به هر شکلی می خواست خودش را کمک حالم نشان دهد، در آن وضعیت، مرا بیشتر متوجه کوچکی فکرم و ضعیف بودنم در مقابل خیلی از موقعیتهای دشوار می کرد و بزرگی تفکر و بزرگواری اش.

اینکه می شود به بسیاری از اتفاقات زندگی خندید. اینکه خنده و بی خیالی اش نه از روی نفهمیدن، بلکه به خاطر بیهودگی بسیاری از اتفاقاتی است که امثال مرا از پا درمی آورد.

دوستان بسیار خوبی دارم که تکیه گاهم هستند در زمان هایی که زنگ ساعت شماطه دارم به صدا در می آید.

دوستانی هم دارم که شاید علیرغم میل باطنی اشان این ساعت را در من به صدا درمی آورند.